در مورد بک‌گراند دسک‌تاپم قبلاً هم نوشته بودم. داشتم دنبال عکس جدید می‌گشتم که به عکس یک کوه سر به فلک کشیده برخوردم.
با دیدنش احساس بدی پیدا کردم. این کوه بدون شک منم. یه کوه بی‌خایه! کوهی که فقط بلده ایستادگی کنه و قدرت آتشفشانی نداره. حالم از ایستادگی به هم می‌خوره. آدم رو از داخل می‌خوره. یک سال دیگه این موقع می‌دونی از این کوه چی می‌مونه؟ همون تپه با اون درخت روش که اینقدر از ایستادن خسته و توخالی شده که از طلوع خورشید و از مواجهه با گنجشکها هم می‌ترسه.
اینه اون چیزی که من هستم.
ترس و خشم.